10 september 2023: Dordrecht – Basel

De wekker gaat om half 8. Na een kopje koffie en nog een laatste dodelijke blik van Jolly vertrekken we om half 9 naar het station. Daar halen we nog een kopje koffie en dan begint de lang verwachte reis. Deze begint met de Sprinter van Dordrecht naar ’s-Hertogenbosch. We hebben maar 5 minuten overstaptijd op 's-Hertogenbosch, maar we halen het makkelijk. Onze volgende trein is de ICE naar Keulen. Omdat het een lange reis is hebben we zitplaatsen gereserveerd, maar op onze plek zitten al mensen. Zij geven aan dat ze die plekken ook hebben gereserveerd, maar na een extra check blijken het toch echt onze plekken te zijn. Ik stel nog voor dat wij op hun plekken gaan zitten, onder meer omdat ik in mijn ooghoek een snurkende jongen zie zitten, maar aangezien zij verkeerd zitten wisselen we om. Nu dringt het snurkende geluid, dat meer weg heeft van het kermen van een stervend dier, pas echt goed tot ons door. Deze jongen ziet er niet uit alsof hij snel wakker gaat worden. Dan maar muziek/serie aan om het geluid een beetje te overstemmen.

Na zo’n 2.5 uur – de snurker is inmiddels wakker – zijn we bijna in Keulen. Helaas lopen er mensen op of rond het spoor, waardoor het een half uur langer duurt voordat we het station in mogen rijden. Onze volgende trein heeft echter ook 50 minuten vertraging, waardoor onze overstap niet in gevaar komt. Toen wisten we nog niet dat dit een voorbode was voor erger. Om de 50 minuten te overbruggen nuttigen we een kleine snack bij de McDonalds (het is inmiddels al weer 4 dagen geleden sinds we voor het laatst bij de Mac waren). Dan besluiten we alvast naar het perron te gaan. Daar is het gigantisch druk, want veel treinen hebben lange vertragingen, er gaat iets niet helemaal goed bij de Deutsche Bahnhof. Onze vertraging loopt ook op naar 89 minuten, 97 minuten, 100 minuten. Uiteindelijk vertrekken we met 112 minuten vertraging uit Keulen. Een klein gelukje: de snurker uit onze vorige trein zit ook in deze trein, maar gelukkig in een andere wagon. Een ander geluk is dat we geen verdere overstap meer hebben, althans, dat dachten we. Door de lange vertraging loopt alles in de soep. Zo staan we een half uur stil bij een station waar we eigenlijk niet zouden stoppen. Ook duur het heel lang voor we stations in en uit rijden. Plotseling zien we op het informatiescherm in de trein een streep door de laatste vier stations van de rit. Dit betekent dat we erbij Karlsruhe eruit moeten. Er wordt weinig gecommuniceerd over wat er aan de hand is en wat we moeten doen om in Basel te komen. Als er iets wordt omgeroepen is het vaak alleen in het Duits. Ons Duits helaas nogal roestig, maar de wanhopige woorden “ich weiße es auch nicht mehr” van de conductrice vatten de situatie goed samen.

In Karlsruhe stappen we eerst bijna op een stoptrein naar Basel, maar na navraag bij drie mannetjes worden toch naar een andere ICE gestuurd. De eerste ICE die langskomt stappen we even in, maar ook heel snel weer uit, want het is heel druk. De volgende ICE komt een kwartier later en is iets rustiger. Ook van deze trein wordt het eindstation/onze bestemming geannuleerd. Wel rijdt de trein door naar Basel Bad, waar we een snelle overstap hebben. Na deze reis from hell komen we uiteindelijk met 4.5 uur vertraging aan op Basel SBB. Na een kwartiertje lopen komen we aan bij ons hotel. De receptie is dan al gesloten. Gelukkig hebben we een code gekregen om naar binnen te gaan en ligt onze kamersleutel klaar. We besluiten gelijk naar bed te gaan, want we zijn bekaf en we hadden op Karlsruhe als een broodje en een biertje op. De geruchten dat het niet zo goed gaat met de Duitse spoorwegen hebben we vandaag aan den lijve ondervonden. Hopelijk maken de Zwitserse spoorwegen hun reputatie waar.